Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

Στην σύγχρονη, παρακμιακή εποχή που ζούμε, κεντρικός πυρήνας, γύρω από τον οποίο θεμελιώνονται τα υφιστάμενα συμπεριφορικά πρότυπα, αποτελούν οι αρχές του πασιφισμού και της παθητικής συναίνεσης. Αρχές που αν μη τι άλλο, ήταν καταλυτικές στο συντελούμενο εκφυλισμό των κοινωνιών, μιας και οδήγησαν στον εξοστρακισμό κάθε είδους δυναμισμού και στιβαρότητας, σε μια ξέφρενη, μαζική εκθηλυμένη συμπεριφορά ανάμεσα στον αρσενικό πληθυσμό, που χαρακτηρίζεται από έναν υπέρμετρο ηδονισμό και μια συναισθηματική αντιφατικότητα. Τονίζουμε την διαλυτική επιρροή των πασιφιστικών δοξασιών στον "ανδρικό" πληθυσμό, μιας και τα γνωρίσματα που βάλλονται από τα κατεστημένα πρότυπα, είναι ακριβώς τα κατεξοχήν αρρενωπά γνωρίσματα της επιθετικότητας, της συγκρουσιακής ψυχοσύνθεσης, της κυριαρχικότητας, της θέλησης για δύναμη! Έτσι από το παλιό, ισχυρό πρότυπο του Ανδρός, που επιζητούσε την αυστηρότητα, την αυτό-πειθαρχεία, την σοβαρότητα, την ακεραιότητα, την κυριαρχία στον εαυτό του και στον χώρο του, με βλέμμα στην επιτυχία και στο αποτέλεσμα, φτάσαμε στο πρότυπο του λεγόμενου "μοντέρνου άνδρα": Μαλθακός θηλυπρεπής, με τις ευαισθησίες του, το "καλό παιδί", ο "ευγενής ιππότης" απαλλαγμένος από κάθε ένστικτο διεκδίκησης, με περίσσεια δόση κατανόησης και συναίνεσης προς πάντες, που δεν συγκρούεται, δεν αντιστέκεται, δεν τσαντίζει κανένα και ευχαριστεί τους πάντες. ΕΝΑ ΘΥΜΑ! Θύμα της εκάστοτε "συντρόφου"  που τον χειραγωγεί αφού καταλάβει τα κουμπιά του έως και του αφεντικού του στον χώρο εργασίας, που βρήκε το τέλειο εργαλείο για την επίτευξη των ιδιοτελών σκοπών του. Αυτή η στροφή παραδείγματος στο συμπεριφορικό πρότυπο των ατόμων είναι και η πηγή της αποσύνθεσης και του εκφυλισμού της μοντέρνας κοινωνίας, μιας και με την ηθική δαιμονοποίηση της επιθετικότητας στον χαρακτήρα, εξοστρακίζεται και κάθε είδος ζωτικής βούλησης στο άτομο και κατ' επέκταση στην κοινωνία. Έτσι, από δρων υποκείμενο που επηρεάζει τις εξελίξεις, μετατρέπεται σταδιακά σε άβουλο έρμαιο ενός (κατά την αντίληψη του) αυτοματοποιημένου περιβάλλοντος, με μια ανικανότητα πραγματικής δημιουργικής δράσης. 

Εδώ μια παρένθεση: Ο κακόβουλος και περιορισμένης αντιλήψεως αναγνώστης στην θέα της λέξης "επιθετικότητα", θα σχηματίσει την εντύπωση πως αναφερόμαστε αποκλειστικά στην σωματική, φυσική βία. Αυτό το συμπέρασμα είναι αποτέλεσμα του ισοπεδωτικού τρόπου θέασης των γεγονότων και στην άγνοια του περί του φαινομένου (που είναι αποτέλεσμα της συστηματικής εντρύφησης στην εκφυλιστική κουλτούρα της συναίνεσης και του πασιφισμού, που τον οδηγεί στην αποσύνθεση των αισθητηρίων του), μιας και αγνοεί, σε προκλητικό βαθμό, πως η φυσική βία, δεν είναι το κεντρικό χαρακτηριστικό της επιθετικής συμπεριφοράς πάρα μια περιορισμένη, έκφανση και έκφραση, ενός ευρύτατου φάσματος συμπεριφοράς. Ο "μοντέρνος" διανοούμενος, που καταδικάζει κάθε αξίωση ισχύος, ένεκα φανατικής προσήλωσης σε εκφυλιστικές ιδεολογικές αγκυλώσεις και εμμονές που τον αποπροσανατολίζουν από την ψυχρή ερμηνεία των φαινομένων, αγνοεί πως και ο ίδιος προβάλλει επιθετικές αξιώσεις ισχύος. Αυτό το επιτυγχάνει, μιας και μέσω της "δομημένης επιχειρηματολογίας" που προκρίνει, αναγορεύει εαυτόν σε "άνθρωπο του Πνεύματος", δηλαδή επιζητεί αποκλειστικότητες στην ερμηνεία της πραγματικότητας, που επιπλέον θα του δίνουν την δυνατότητα να αποφασίζει ποιος έχει "πνεύμα" και ποιος όχι. Χαρακτηριστικό αυτής της συμπεριφοράς, είναι ο μυωπικός ελιτισμός που διακρίνει πολλούς από τους κατεστημένους "ανθρώπους της διανόησης", που ψέγουν τον απλό λαό που δεν είναι "καλλιεργημένος", δηλαδή που δεν αποδέχεται και δεν αφομοιώνει τις "υψηλές αξίες" του σύγχρονου "πολιτισμού", συχνά προτάσσοντας την μισή αλήθεια που τους συμφέρει. Την αλήθεια που ορίζει πως ο απαίδευτος με την μπρουτάλ αισθητική είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου που δεν αποδέχεται τις πασιφιστικές αξίες. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι με συγκροτημένη θέση και κατάρτιση, ικανοί να αποδομήσουν το "βαθύ νόημα" των πασιφιστικών αρχών, που είναι σε θέση να στήσουν τους κεκράκτες του πασιφισμού στην γωνία, ωθώντας στους σε αντιδράσεις που προκαλούν εν μέρη οίκτο αλλά πιο πολύ θυμηδία, μιας και τους δίνεται η ευκαιρία να εκφράσουν την ανήμπορη επιθετικότητα τους με στιγμιαία ξεσπάσματα, εκφράζοντας ένα μένος για τον "προκλητικό και βάρβαρο αιρετικό" που θα ζήλευε ακόμα και  ένας ιεροεξεταστής του Μεσαίωνα. Στην ουσία, η διαφορά ενός "μοντέρνου" διανοούμενου και ενός χούλιγκαν του γηπέδου, έγκειται, απλά και ωμά, στην αισθητική του μέσου και πως η λεγόμενη αντίθεση τους στον φανατισμό, είναι απλώς φανατισμός εναντίον του φανατισμού, δηλαδή με τα δικά τους μέτρα, απλώς διπλή ηλιθιότητα.

Κατά αυτόν τον τρόπο, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα, πως η αποδοχή και η πρόκριση της μη-επιθετικότητας, στον βαθμό που δεν είναι μια ανειλικρινής στάση, που εκφράζεται από τον εκάστοτε κοινωνό των κατεστημένων αρχών, στην προσπάθεια του να παραστήσει τον "πολιτισμένο άνθρωπο" που είναι υπεράνω των "φανατισμών" στον κοινωνικό περίγυρο, συνιστά απλώς μια ψυχολογική διαταραχή. Αυτό γιατί, πέρα από την απεμπόληση κάποιων αρχέγονων ενστίκτων, απεμπολείται επίσης και κάθε διάθεση για ενεργητική και αληθινή δημιουργική στάση, που δίνει την θέση της στην μοιρολατρία. Χαρακτηριστικό του αφύσικου της καθ ολοκληρίαν πασιφιστικής φύσης, είναι η πρόδηλη ανάγκη και επιθυμία πολλών εκφυλισμένων μοντέρνων ανδρών (σε σημείο που να καθίστανται φαιδροί), να προβαίνουν σε επιφανειακές επιδείξεις "ανδρισμού", δηλαδή να θέλουν να σχετίζονται σε επίπεδο προβολής με παραστάσεις επιθετικότητας- βλ. σχετικά τη σχεδιαστική γλώσσα αντικειμένων και αξεσουάρ που απευθύνονται σε άνδρες (πχ αυτοκίνητα με απαραίτητες σπορτίφ παραπομπές, ρολόγια και στιλιστική άποψη με μιλιταίρ αισθητικά στοιχεία, κ.ο.κ.) είτε σε μια επιδεικτική κομπορρημοσύνη για αποσπασματικές και επιφανειακές εκδηλώσεις της αντρικής τους φύσης (π.χ τις σεξουαλικές τους επιδόσεις), εν είδει ντόπας για την ξεθυμασμένη τους αρρενωπότητα. Όμως πέρα από την αλλοτρίωση σε ατομικό επίπεδο που επιφέρουν τα κατεστημένα πρότυπα συμπεριφοράς, επιφέρουν και μια συνολική κοινωνική σήψη που απαντάται σε όλα τα επίπεδα διαπροσωπικών και παραγωγικών σχέσεων, από τις φιλικές ή οικογενειακές σχέσεις έως και τον εργασιακό και πολιτικό στίβο. Προάγοντας ένα θηλυκό πρότυπο συμπεριφοράς, ανάμεσα στον αντρικό πληθυσμό που εδράζει στην αποθέωση της συναίνεσης και του συμβιβασμού, ο μέσος άντρας στην προσπάθεια να ικανοποιήσει με αυτοθυσία και δουλικότητα την κάθε παράλογη ή λογική απαίτηση της συμβίας του, ανταποκρινόμενος σε κατεστημένα ευνουχιστικά στερεότυπα της χειραφετικής κουλτούρας, δίχως πλαίσιο αυτοσεβασμού και ενεργητικότητας (που στην τελική ανάλυση κάθε ισότιμη και υγιής σχέση θα απαιτούσε) από την μεριά του, εν συνεχεία θα πρέπει να είναι δούλος των παιδιών του, απεμπολώντας κάθε ενεργητική συμμετοχή στην πρακτική διαπαιδαγώγηση τους για να μην κινηθεί η υποψία της "καταπίεσης" τους. Τέλος, ο ίδιος άνθρωπος, από ενεργητικό παραγωγικό κομμάτι του εργασιακού του κλάδου, αποσκοπεί απλά στην ικανοποίηση των επιθυμιών και της ευχαρίστησης των συναδέλφων του, που εδράζουν σε επιφανειακά κριτήρια, με αποτέλεσμα να δομείται ένα εργασιακό ήθος που βασίζεται σε διπρόσωπες συμπεριφορές και "γλειψίματα", παρά στην δημιουργική δράση που εν την συνεχεία θα διαβρώσουν τον ίδιο τον χώρο εργασίας του. Έτσι στο τέλος της ημέρας, ο ίδιος άνδρας που κάθε βράδυ θα αντιμετωπίζει το βαρύ τίμημα της αποτυχημένης του προσωπικότητας, αντί να χαλυβδωθεί και να ατσαλώσει την θέληση του, καταφέρεται με μίσος και ασύγκριτη ζήλια ενάντια στον οποιονδήποτε που είναι πιο επιτυχημένος από αυτόν, στην λογική ότι ο "άλλος" είναι ο "κακός και μοχθηρός" που καταπιέζει αυτόν που είναι "τίμιος, πράος και με αισθήματα ανθρωπιάς". Για να το πούμε γλαφυρά στην εφηβική γλώσσα, μιλάμε για την επιτομή της φλωριάς. Ένας υγιές σκεπτόμενος άνδρας πάντα θα αποσκοπεί στην διαφύλαξη και την περιχαράκωση του εαυτού του και εν συνεχεία του χώρου του, μιας και γνωρίζει άριστα πως με αυτόν τον τρόπο θα ικανοποιήσει τα συμφέροντα τόσο τα δικά του όσο και των κοντινών του ανθρώπων. Για αυτόν ο συμβιβασμός και η συναίνεση δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά απλό ζήτημα τακτικισμού για να ισχυροποιηθεί η θέση του, που θα απεμποληθεί αυτομάτως με την αναίρεση του λόγου για τον οποίο έγινε. Αντίθετα, για τον μοντέρνο άνδρα είναι αυτοσκοπός και υποχρέωση. Η ικανοποίηση και η "ευχαρίστηση" των άλλων, είναι για αυτόν θεία αποστολή που θα τον εξυψώσει στο πάνθεο των "καλών, πολιτισμένων και προοδευτικών ανθρώπων". Η κατάληξη αυτού του "άνδρα" προδιαγεγραμμένη: Είτε θα εντρυφήσει στον "θαυμαστό" κόσμο της τρέλας και της κατάθλιψης, είτε με ένα βίαιο και εκρηκτικό ξέσπασμα θα καταστρέψει τον εαυτό του και τους γύρω του.

Η σκοπιμότητα αυτού του μοντέλου συμπεριφοράς που επιβάλλεται, για τον προσεκτικό και ψυχρό παρατηρητή, είναι προφανής. Είναι απλά ζήτημα φυσικής επιλογής. Η προαγωγή στο λαικό σώμα, των γνωρισμάτων της μαλθακότητας και της ενδοτικής στάσης, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μειώνει τον ανταγωνισμό που έχουν να αντιμετωπίσουν οι -ολοένα και λιγότεροι- άνθρωποι που έχουν επαρκή τεστοστερόνη να βδελύσσονται τις παρακμιακές αξίες του συστήματος ή να τις οικειοποιούνται για την περαιτέρω αύξηση της ισχύος τους, και που αποτελούν την τυραννική ελίτ του συστήματος. Τυραννική, γιατί ενώ θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν τα θετικά γνωρίσματα που τους χαρακτηρίζουν για την διαφύλαξη και διεκπεραίωση της κοινότητας τους, προσανατολίζονται μόνο στο δικό τους στενό συμφέρον χάριν της ατομοκεντρικής τους νοσηρότητας. Ο ανήθικος εγωκεντρικός καταπιεστής είναι το πρότυπο και ο κεντρικός ανθρωπολογικός άξονας αναφοράς του υπάρχοντος Συστήματος, και η εξουδετέρωση και ο εκτοπισμός του δεν θα γίνει από τον μαλθακό -πλην υποκριτικό- ηθικολόγο, μιας και αυτά που ωφελούν τους ιδιοτελείς τα προπαγανδίζουν οι αφελείς. Το αντίπαλο δέος σε αυτόν τον επιθετικό δυνάστη, είναι ένα εξίσου επιθετικό αλλά παράλληλα ηθικό στοιχείο, ένα πρόσωπο ταγμένο στην προστασία της Κοινότητας που το μορφοποιεί και του δίνει λόγο και ουσία ύπαρξης. Τα ψευδή διλήμματα "βία - αντιβία" και "βαρβαρότητα-πολιτισμός" που προτάσσει η φθοροποιός μοντέρνα κουλτούρα, υπό το πρίσμα της βιο-θεωρητικής ανάλυσης του εθνο-λαικού δυναμισμού, που αντιπροσωπεύουμε εμείς οι Χρυσαυγίτες και οι Χρυσαυγίτισσες, επανέρχονται στην πραγματική τους βάση και τίθενται με τις εξής μορφές: Καθήκον ή Σφετερισμός; Συνοχή ή Αποσύνθεση; Δημιουργία ή Μαρασμός;

Θέλουμε μια κοινωνία που ηθικολογεί και παζαρεύει τις αξίες της χάριν της "ανεκτικότητας" και της "συναίνεσης" παράγων τας από την μία μεριά εξανδραποδισμένα πλήθη και από την άλλη -αποκτηνωμένα από ηθικής απόψεως- αρπακτικά που θα "αυτοκτονήσουν" αυτήν την κοινωνία χάριν του μικροσυμφέροντος τους ή μια στιβαρή κοινότητα με ατσάλινες αξίες που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση και που μορφοποιούν ένα πλαίσιο Ήθους και Βίου, που επιτρέπει σε κάθε άτομο να διεκδικήσει το πεπρωμένο του στην Κοινότητα και το αναφαίρετο του δικαίωμα στην αυτό-υπέρβαση, μακριά από αστικές μαλθακότητες και υποκρισίες; Μια "ανοιχτή κοινωνία" που δεν έχει πρόσωπο, όπου "όλα παίζουν" που δεν παράγει τίποτα αξιόλογο που να χρειάζεται να καταγραφεί, βαδίζοντας κατ' αυτόν τον τρόπο, με δεμένα μάτια στον γκρεμό ή μια συνειδητοποιημένη κοινότητα με αυθεντικό Πολιτισμό που κινητοποιεί όλες τις ορμές και τις δυνάμεις της για την εξέλιξη της και την απρόσκοπτη παρουσία της στον  σκληρό και βάναυσο περιβάλλον, που είναι αυτό της Ιστορίας και της Ύπαρξης;

Σε αυτό το ερώτημα ο σύγχρονος "πολιτισμένος" μαζάνθρωπος θα κραυγάσει: "Θεός μας η λογική που εξασφαλίζει την ευτυχία και την άνετη ζωή. Θάνατος στα ένστικτα που μας αποκτηνώνουν." Η απάντηση μας ας είναι εξίσου λακωνική, αλλά βάναυσα σοκαριστική για την ασθενική ψυχική κράση, των μαλθακών απολογητών της παρακμής και της Δυτικής δολοφονίας των συνειδήσεων:

ΑΣ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΒΑΡΒΑΡΟΙ. ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΘΑ ΞΑΝΑΝΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΠΑΛΜΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!